B737 Cockpit DIY-Motion Flightsimulator Nico Weesjes

Hartoperatie

Op 21 september 2006 'kreeg' ik in het Antonius ziekenhuis 6 omleidingen aan mijn hart.
Toen ik op 27 sept. weer thuis was dacht ik na een paar dagen; kom...laat ik nu eens zelf iedereen op de hoogte brengen van hoe het met me is.
De volgende mail ging daarom de lucht in.

Beste familie en vrienden,

Ik dacht zo: ik heb toch niets te doen, nu zal ikzelf eens een berichtje maken.

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de vele blijken van belangstelling de laatste tijd. Onmisbaar! Ik zou niet ziek willen zijn zonder dat warme meeleefgevoel. Ik denk dat dat nog meer doet dan de vele medicijnen die ik weer mag slikken.

Allemaal bedankt!!

Terug kijkend gaat het allemaal wel snel.
Toen onze dominee hoorde dat ik geholpen zou worden kwam hij langs om me een 'hart onder de riem te steken'. (Raar gezegde in dit verband.)
Eerst de kanker en nou dit weer, ach, ach.

"Menno" zei ik, "zit over mij maar niet in, ik heb daarboven iemand die erg goed op me past.
Ik ben in mijn leven al 4 keer met een ambulance naar een ziekenhuis gebracht om me in leven te houden of weer op te kalefateren. Ongelukken en ziekten, ik heb er al wat van meegemaakt. 10 jaar terug, na mijn hartinfarct, zeiden ze het al; U komt een keer aan de beurt voor een operatie! Dus heb ik er naar toe kunnen leven en zie er echt niet tegenop. Ik ben dankbaar dat ik in een land leef waar dat allemaal mogelijk is, de techniek om te opereren, de mensen die het willen en kunnen doen, lieve verpleegsters die me willen verzorgen, CZ die het allemaal wil betalen, een schat van een vrouw en dito kinderen, veel lieve vrienden, en ik, ik kan er alleen maar beter van worden."

En zo komt de dag van opname.
"4 à 5 nieuwe omleidingen krijgt u " zei de chirurg, "maar dat zien we pas als u open ligt".
Voor ik er erg in had lag ik om 12:30 uur op de operatietafel. Ze hadden me een Temazepam pil gegeven maar die at ik in m'n kankerperiode als pepernoten, dus die deed niet veel. Vol bewondering kijk ik naar alle installaties.

Twee man beginnen me te bewerken. De ene stopt een infuus in mijn hand en de ander houdt een sissend kapje boven mijn mond. Ik kijk het een poosje aan en zeg: "Je hebt de verkeerde fles aangesloten jò, want ik hoef nog steeds niet te lachen."  "Mijnheer", zegt hij droog, "de narcose komt via het infuus".
Ik weet niet of hij gelijk had want ik ben blijkbaar toch in slaap gevallen.

Ik word wakker in een zaaltje wat het meest lijkt op de controlekamer van een kerncentrale en de keuken  van een luxe restaurant.
Tijdens mijn slaap hebben ze me versleept naar een 'uitslaapkamer'.
Het sist en borrelt overal om me heen. Niet echt een leuke plek om eens 'uit te slapen'.
Ik vraag hoe laat het is en vind het tijd worden om Joke eens te bellen. Het is 21:15 uur, dus ik mis een behoorlijk stuk van de dag.
"Hoi schat, ik ben er weer!"
Ze schrikt d'r eigen rot. "Hoe voel je je?"
"Alsof er een vrachtwagen over me heen is gegaan" zeg ik.
Veel langer duurt het gesprek niet want ik ben helemaal kapot, letterlijk en figuurlijk.

Als ik later mijn lijf aftast voel ik overal slangen en buisjes, later blijken het er meer dan 10!! te zijn geweest.
De meeste hebben ze 's morgens weggehaald want ik mocht naar "zaal".
Daar wacht me een onaangename verrassing.

"Mijnheer Weesjes, u heeft 6 'nieuwe omleidingen' gekregen". zegt een zuster enthousiast. Dat zegt me op zich niet veel, want vroeger op school kwam ik ook vaak niet verder dan een 6. Maar dat is het ergste niet.
ik bekijk mijn rechter been waar een jaap in zit van zeker een halve meter!!! Ze hebben het nog geprobeerd te camoufleren met een witte kous maar ik ben niet gek. Ik voel me belazerd!!   Ik ben bestolen!!
Niks 'nieuwe omleidingen', ze hebben, terwijl ik sliep, mijn eigen aderen gejat.
Hoezo, 'nieuwe omleidingen', die aderen zijn meer dan 62 jaar oud!!

In gedachten zie ik ze voor me.
Twee chirurgen staan, met een loeiharde popzender meezingend, aan mijn hart te sleutelen. "Geef nog maar eens een adertje door Henk, snij maar niet te zuinig want we hebben z'n andere poot ook nog."

Ik heb een sigaar uit eigen doos gekregen!!
Verhaal halen? Ik begin er niet aan. Ik hoor ze al: "U heeft de kleine lettertjes niet gelezen, U heeft niet goed opgelet bij de intake gesprekken." Zinloos. Ik zie mezelf als slachtoffer van de bezuinigingen in de gezondheidszorg.

Maar met de rest van de zorg gaat het prima. allemaal lieve verpleegsters, de een nog mooier dan de ander.
Elke dag komt er weer een nieuwe langs, als engelen langs de Jakobsladder gaan ze aan me voorbij.
Het doet de pijn en het ongemak even vergeten.
Om beurten doen ze de 'Controles'. Wat me wel opvalt is, dat als een broeder mijn pols voelt, deze altijd ca. 30 slagen minder telt dan zijn vrouwelijke collega's.

Langzaam kruipt de eerst dag voorbij. Joke mocht al langs komen om wat spullen te brengen en te kijken hoe het met me gaat.
's Middags kreeg ik een ijsje. "Iemand jarig?" Nee hoor, dat was mijn rantsoen.
's Avonds kreeg ik er weer een.

Het vocht uit de longen ophoesten is een marteling. Je moet een kussentje tegen de borst drukken en dan maar hopen dat er wat los komt.
Mijn borstbeen is door de kanker half opgevreten en moet 6 weken extra gesteund worden door een sluitlaken wat strak om mijn borstkas is gewikkeld. Dat ademt ook niet lekker.
Ze hebben het borstbeen wel met rvs ijzerdraad aan elkaar genaaid maar tijdens het hoesten voel ik twee losse delen langs elkaar heen knakken, wat ook geen lekker gevoel is (ik heb het gemeld aan de dokter i.v.m. de garantie).

's Middags krijg ik een buurvrouw van in de 70. We liggen alle twee op apegapen, dus erg druk werd het niet.
Tegen het slapen gaan zie ik dat ze 2 oordopjes in doet. Balorig denk ik: "Ze zal wel Gereformeerd wezen".
Later vertelde ze me dat ze 'Ongeneeslijk Gereformeerd' is, maar de dopjes hadden daar niets mee te maken.

De eerste dagen slepen zich in pijn en ongemak voorbij. Vooral de nachten zijn berucht.
Maar de tijd gaat snel dus op de zesde dag zeg ik op de vraag van de dokter hoe ik me voel: "Ik denk dat ik vandaag maar naar huis ga".
We werden het snel eens. Belangrijke voorwaarde is n.l. dat je thuis een goede verzorging hebt. Nou, dat zit in mijn geval wel goed.
Ik heb een inmiddels zeer ervaren verpleegkundige in huis. De eerste 10 dagen mag ik niet naar buiten en niet alleen gelaten worden.

Over een paar weken moet ik gaan revalideren. Ook krijgen we gesprekken over de psychische gevolgen van een openhartoperatie.
Ik weet niet wat ze daarmee bedoelen, maar ik ben niet van plan me iets aan te laten praten.

En zo ben ik weer thuis aangeland. Het bevalt me nog steeds prima.
De honden schrokken zich rot toen ze me opeens zagen. Joy huilde heel hard, als een wolf met van die lange uithalen.

Joke en ik pakken de draad weer op en genieten weer elke dag op ons stekkie, van onze kinderen, kleinkinderen en al dat andere moois wat het leven ons te bieden heeft.

En de toekomst?
Die is maar bekend bij Eén.

Maar 's nachts, als ik wakker lig van de pijn, kijk ik door ons slaapkamerraam naar de sterren en zie, daar ver voorbij, 2 figuren achter een groot bureau aan het werk.
Enorme stapels aanvragen voor voorspoed, geluk en gezondheid liggen overal verspreid.
Op de hoek van het bureau staat een klein bakje met bedankjes.

"Jezus", zegt de een.
"Ja Vader"
"Daar komt Nico Weesjes weer aanzetten met een nieuwe kwaal. Zou hij denken dat we niets anders te doen hebben?"
"Ach, Vader, in de grote stapel kom ik hem niet tegen en zolang hij iedere dag nog zorgt voor een bedankje in ons bakje, zullen we ons daar maar niet zo druk om maken."

Naschrift!
Enige dagen hierna lag ik, met een zware longontsteking, weer in de ambulance op weg naar het Antonius ziekenhuis.