Joy op examen

   

Met een plons valt de eend na de knal in de Lek. `t Is net echt!
Ik krijg een tikje op mijn schouder en zeg: “apport”. Met een vaartje loopt Joy de Lek in, pakt de eend en zwemt terug. Geeft hem vervolgens ‘keurig’ af.
“Een 9” zegt de keurmeester.

Het is 2 september en de proef wordt gehouden langs de Lek in Tull en `t Waal.
Het is een mooie dag en Joy heeft er zin in. 

Voor het markeren ben ik als 2e aan de beurt. Het loopt zoals ik gedacht had.
Kaarsrecht er heen en de laatste meters in een mooie bocht met de neus aan de grond de eend oppakken. Thuis ‘op de eenden’ een prima actie maar niet op een proef! “Onvoldoende” zegt de keurmeester. “De hond zoekt verloren”. En hij heeft gelijk. Zo zijn de regels.
Jammer, want nou mag ik ook niet meedoen met de sleep en het dirigeren. Voor die twee proeven was ik niet bang maar voor het markeren wel.

We gaan volgen en wegsturen (de rechte lijn!).
Joy volgt zoals ik hem thuis heb geleerd. Niet te stijf  aan mijn been. Met een geweer in de polder of in het bos heb ik graag een beetje ruimte om me heen. “Een 8” is de beoordeling.
Wegsturen en komen levert een 10 op.

Voor het afleggen en apport te land moeten we lang op onze beurt wachten, maar het is mooi weer en de medecursisten zijn altijd wel in voor een praatje, als het maar over honden gaat.
Het wachten wordt beloond met een 8 en een 9. 

We duiken het bos in voor een verloren apport.
Alles volgens het boekje. “Een 9” is de reactie van de keurmeester als Joy in korte tijd weer terug is met de eend. Ik weet het, ik weet het. Een 10 halen zal niet lukken omdat Joy bij het afgeven niet kaarsrecht voor me zit met opgeheven kopje. Ik leid hem primair op voor de jacht en niet voor de punten!

Apport over breed water.
“Ga door” is mijn commando voor rechtuit. Eigenlijk fluister ik het als ik vlak naast hem sta, hij is niet doof en aan hard roepen heb ik een hekel. Hij zwemt als een speer naar de overkant. Als hij uit het water klimt blaas ik de zoek c/q territorium fluit. Eigenlijk is dit nu overbodig maar zo leer ik hem attent te blijven voor het geval ik hem verder vooruit wil sturen.
Even later zwemt hij terug met de eend en geeft hem af zoals ik gewend ben.
“Een 9” is de beoordeling. 

Voor mij heeft hij voor alles een 10 behaald, maar ja, ik bekijk het vanuit jachtoogpunt.
En voor een hondje van 17 maanden heeft hij het goed gedaan.

Maar toch, ijdel als ik ben, vind ik het jammer van dat markeren. Het is alles of niets. Een 10 of een nul terwijl alle andere proeven van 10 naar 0 gaan.
Hij wist tenslotte preciés waar de eend lag.

En dáár gaat het mij om.